Cennet Sineması da İtalyan sinemasının genel olarak taşıdığı bu minimalliğe sahip.Küçük bir kasabada geçen öykü 2. Dünya Savaş'ı sonrasına uzanıyor.Filmimizin minik kahramanı Toto,babasının savaşta ölümü ve yoksullukla birlikte zor bir çocukluk geçiriyor olsa bile, beyaz perdenin o büyüsüne ta ufak yaştan kapılmış.Elde avuçta para olmamasına rağmen her okuldan çıkışta sinemaya gide gele sinemanın projeksiyoncusu Alfredo ile tanışır ve yıllar boyu sürecek olan dostluğun temelleri atılır.Aralarında oluşan dostluk zaman ilerledikçe baba-oğul ilişkisine döner.
Bizim çağımızdakilerin göremediği ancak büyüklerimizin hep dillendirdiği eski açık hava sinemalarının tadını bu filmi izlerken alabiliyoruz.Her yaştan ve kesimden insanın filmi büyük bir merakla ve keyifle izlerken verdiği tepkiler,bir öpüşme anını gördüklerinde sinemada kopan alkış tufanı artık günümüzde yok.Sinema belki bugün daha çok gelişti,yapılandı ancak asla o eski tadı da kalmadığı aşikar.
Filmin en büyük kozlarından birisi Ennio Morricone.Filmlere yaptığı her müzik,film kadar efsaneleşmiş.Bu film için bestelediği müzik bana göre en iyi çalışması.Özellikle final sahnesini izlerken bu müziği duyunca insanın duygulanmaması elde değil. Yönetmen Giuseppe Tornatore bu final sahnesini çekerken aslında bu denli sevileceğini bilmiyormuş.Yıllar sonra insanların bunu onu her gördüğünde dile getirmesi sayesinde ne kadar iyi bir iş yaptığının farkına varmış.Bana göre de bu film için yapılmış en iyi final budur.Bundan daha iyisini yapamazdı.Benim bugüne kadar izlediğim en iyi film olan Cennet Sineması'nı herkesin izlemesini tavsiye ederim.
En sevdiğim 10 film arasına girer.Harika bir yorum ellerine sağlık.Soundtracklarına da diyecek söz yok :) 10/10
YanıtlaSilTeşekkür ederim beğendiğinize sevindim:)
YanıtlaSilBenim bu filmi izlememi sağlayan değerli dostumun adını duydum geldim. Ne mükemmel bir film ve yakışacak bir kritik. Teşekkürler.
YanıtlaSilTheSavagery
Çok teşekkür ederim dostum,şeref verdin sayfama:)
YanıtlaSil